“Τους πήραμε γκλοπ, ασπίδες, κράνη” _ Oικία Φλαμπουράρη _ Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση.

Φωτογραφία αρχείου.

 

 

 

To κείμενο ανάληψης ευθύνης για την επίθεση που έγινε χθες εναντίον αστυνομικών της Υ. ΜE. Τ. στα Εξάρχεια έξω από το σπίτι  του του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη .

 

Φυτέψαμε τον φόβο στις καρδιές τους και τα παλούκια μας στα κεφάλια τους, τουλάχιστον δύο μπάτσοι τυλίχτηκαν στις φλόγες και τουλάχιστον ένα μπατσικό τζιπ κάηκε… Ο Αλέξης ζει σε όλους αυτούς τους αγώνες, όσο αγωνιζόμαστε δεν θα πεθάνει ποτέ.

Ανάληψη ευθύνης για τον τραυματισμό μπάτσων και την πυρπόληση των οχημάτων τους στη Βουλγαροκτόνου. Claim on the action of 4/12

 

Το απόγευμα της 4ης Δεκέμβρη επιτεθήκαμε στο πόστο των μπάτσων στη Βουλγαροκτόνου, που αποτελεί τσεκ ποϊντ ελέγχου μέσα στα Εξάρχεια. Ορμήσαμε με παλούκια και αναμένα μπουκάλια στους μπάτσους που όταν μας είδαν πανικοβλήθηκαν και τρέξαν να φύγουν φωνάζοντας για βοήθεια. Φυτέψαμε τον φόβο στις καρδιές τους και τα παλούκια μας στα κεφάλια τους, τουλάχιστον δύο μπάτσοι τυλίχτηκαν στις φλόγες και τουλάχιστον ένα μπατσικό τζιπ κάηκε. Τους κυνηγήσαμε και τους κάναμε να μην ξεχάσουν ποτέ αυτή τη νύχτα. Επίσης τους πήραμε κάποια από τα εργαλεία τους (γκλομπ, ασπίδες, κράνη). Φεύγοντας, είδαμε ένα δρόμο αλλαγμένο, από ένα νεκρικό σημείο κατειλημμένο από τον μπατσικό έλεγχο, μεταμορφώθηκε σε ένα τόπο νίκης. Και αυτοί ματώνουν, και μπορούμε να τους κάνουμε να ματώσουν.

 

Την ίδια νύχτα, το κράτος και τα φερέφωνά του βγάλαν την είδηση μιας συνηθισμένης επίθεσης, ήπιας, χωρίς τραυματισμούς ή φθορές. Κρύψανε τη δράση μας, αντί να τη χρησιμοποιήσουν για την προπαγάνδα της καταστολής τους, επειδή η δράση μας ήταν μια επιτυχία κι ένα παράδειγμα. Όταν τους χτυπάμε και νικάμε, προσπαθούν με κάθε τρόπο να το κρύψουν, σαν κάτι αδύνατο, να κρύψουν το ότι και αυτοί είναι τρωτοί. Επιπλέον αποσιώπησαν τη δράση μας γιατί σήμερα είναι η στιγμή της επετείου της δολοφονίας του Αλέξη και θέλουν έτσι να ρίξουν το ηθικό μας και να μας απομονώσουν. Αφού δεν μπορούν να αλλάξουν τη πραγματικότητα της νίκης μας, πορσπαθούν να αλλάξουν τον απόηχο της πραγματικότητας. Ίσως πιστέυουν ότι με τη σιωπή μπορούν να αποφύγουν την πτώση του κόσμου τους, αλλά αυτό είναι απλά η έκφραση της κατάρρευσής τους. Είμαστε εδώ για να χαράξουμε τις ταφόπλακές τους.

 

Η κυβέρνηση μας κατηγορεί ότι είμαστε “υπόκοσμος”. Αυτό αποτελεί κομμάτι της τακτικής του Σύριζα, που συνεχώς εγκληματοποιεί την εξέγερση σε μια απόπειρα να απομονώσει και να δαιμονοποιήσει την άμεση δράση ενάντια στον κρατικό και οικονομικό πόλεμο. Αυτή η τακτική εμφανίζεται και εντός του κινήματος, από αυτούς που συνεργάζονται με το κράτος, αποκλείουν και απομονώνουν την συγκρουσιακή δράση και μας αποκαλούν ιδιοτελείς χουλιγκάνους. Οι ρουφιάνοι του κινήματος που επιχειρούν να μας αποξενώσουν από τα πάθη μας, τις επιθυμίες μας και την επαναστατική στρατηγική μας, αυτοί έχουν ανοίξει την πίσω πόρτα για την καταστολή.

 

10 χρόνια μετά τη δολοφονία του συντρόφου μας και την εξέγερση που ακολούθησε, συνεχίζουμε να πολεμάμε με την εκδίκηση και την αγάπη στο αίμα μας, γιατί ο αγώνας μας δημιουργεί καθώς καταστρέφει. Το 2008, η χτεσινή επίθεση και ότι έχει μεσολαβήσει δεν είναι αρκετά. Σε αυτές τιος στιγμές ρήξης, κερδίζουμε την έκσταση της συλλογικής μας δύναμης, την δύναμη να αλλάξουμε τους δρόμους, τις ζωές μας, τον κόσμο. Η μόνη μας μετάνοια, ότι δεν κάναμε αρκετά. Είναι τέτοιες οι στιγμές που αλλάζουν τον κόσμο: η οργανωτική προετοιμασία, όταν η ιδέες μας έρρεαν, και η φαντασία, μέχρι τις στιγμές λίγο πριν, γεμάτες αγωνία, ενθουσιασμό και βαρεμάρα, στην ηρεμία και την ομορφιά του παρόντος της δράσης, στον αναστοχασμό και τον ορμαματισμό μετά, όπου νιώθουμε ότι το επόμενο βήμα πρέπει να είναι τα πάντα. Πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι να φτάσουμε την αναρχία.

 

Είμαστε παντού, όπου υπάρχει αγώνας ενάντια στην εξουσία, είμαστε ο καρπός μέσα στο φλεγόμενο δάσος. Στις καρδιές μας ζουν οι εξεγέρσεις που ακολούθησαν την εξέγερση της δολοφονίας του Αλέξη, οι οποίες εξαπλώθηκαν στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Αυτές οι εξεγέρσεις καθυποτάχθηκαν από δικτατορίες, θεοκρατικούς μηχανισμούς και την στρατιωτική ισχύ του κεφαλαίου, αλλά ακόμη νοιώθουμε τον παλμό τους κάθε φορά που εξεγειρόμαστε. Στις καρδιές μας είναι αυτοί που αγωνίζονται στις ΗΠΑ, μέσα και έξω από το μαζικό σύστημα αιχμαλωσίας. Στις καρδιές μας είναι όσοι πολεμούν τον φασισμό σε όλο τον πλανήτη (ΗΠΑ, Ευρώπη, Βραζιλία …). Στις καρδιές μας είναι οι μετανάστες και οι αλληλέγγυοι που καταστρέφουν τις εθνικές οριογραμμές, με τις οποίες αποπειράται να χωρίσουν τον αγώνα μας στην Ελλάδα και παντού. Στις καρδιές μας είναι οι αναρχικοί που αγωνίζονται ενάντια στο κράτος στη Ρωσία, όπως ο Mikhail Zhlobitsky που έβαλε βόμβα στα γραφεία της FSB στο Archangelsk στις 31 Οκτώβρη. Στις καρδιές μας είναι όσοι χτίζουν και υπερασπίζονται τους ελεύθερους χώρους στη Γαλλία. Στις καρδιές μας είναι η αλγερινή που δολοφονήθηκε στο Παρίσι από δακρυγόνο. Στις καρδιές μας είναι οι αγώνες των αυτόχθονων στη Λατινική Αμερική και οι δολοφονημένοι σύντροφοι εκεί. Ο Αλέξης ζει σε όλους αυτούς τους αγώνες, όσο αγωνιζόμαστε δεν θα πεθάνει ποτέ. Ταπεινά, προσθέτουμε μια ακόμη επίθεση στη λίστα.

 

Θάνατο στα αφεντικά, θάνατο στους μπάτσους, θάνατο στο κεφάλαιο.

 

Η αναρχία ζει.

 

-Κάποιοι συμμετέχοντες στη επίθεση.

 

On the evening of 4th December, we made our attack upon the police border control of Exarchia on Voulgaroktonou street. We came with sticks and bottles flaming, and as they saw us they immediately started to panic and run shouting for help. We struck fear into their hearts and sticks onto their heads, fire engulfed at least two policeman and at least one patrol car was burned. We hunted them and made sure it was a night to remember. We also stole some of their equipment (clubs, shields, helmets). When we left, the street had changed its character, transformed from a quiet suburban street with a police checkpoint to a battleground, a site of victory. They also bleed, and we can make them.

 

The same night, the state and its mouths reported that there had been a mild and usual attack with no injuries and damages. They hide the action instead of publicizing it for repression propaganda because our action was a success and an example. When we beat them and we win, they have to try their best to hide this as an impossibility, that they are composed of people, that they have weaknesses. They also hide our action because of the anniversary of the assassination of Alexis, as a way of dampening our momentum and isolating our action. If they can’t change the reality of our victory they attempt to change what is spoken. They may believe that they can avoid the fall of their world by silence, but this is an expression of their collapse. We are here to engrave their tombstone.

 

The government also accused us of being mafia. This is part of SYRIZA’s program of continuously criminalizing insurrection as an attempt to isolate and mystify our direct response to state and economic warfare. This is also seen inside the movement, by those who collaborate with the state, put rioting on the outside, and call us self-indulgent hooligans. The snitches of the movement who attempt to make our passions, desires, and revolutionary strategy alien to us open the back-door to repression.

 

Ten years after the assassination of our comrade and the ensuing revolt, we continue to fight in vengeance and in love, because our struggle creates while it destroys. 2008, our action yesterday, and everything in between was not enough. We gain in these moments of rupture the ecstasy of our collective power, the power to alter our streets, our lives, and our world. Our only regret is that we didn’t do enough. Its these moments that change the world: the planning when our ideas were fluid and fantasy, to the moments just before of anxiety, excitement and boredom, to the calm and beauty of the present of the action, to the reflection and projection afterwards where we felt that our next step would have to be the everything. We must continue until we reach anarchy.

 

We are everywhere there is a fight against authority, we are the seed in the burning forest. In our hearts are the insurrections that followed the revolt of Alexis which spread throughout North Africa and the Middle East. These revolts were subdued by dictatorships, theocracy, and the military power of capital, but we still feel their pulse every time we take revolt into our hands. In our hearts are those who fight in the USA, revolting inside and outside of the mass prison system. In our hearts are those who combat the rise of fascism globally (US, Europe, Brazil, etc.). In our hearts are the migrants and solidarians who destroy these recent national lines which attempt to divide our struggle in Greece and everywhere. In our hearts are the anarchists fighting the state in Russia like Mikhail Zhlobitsky who bombed the FSB office in Archangelsk on 31 Octomber. In our hearts are those building and defending the free spaces in France. In our hearts is the Algerian woman murdered in Paris by gas grenade. In our hearts are the indigenous struggles and assassinated comrades in Latin America. Alexis lives in all these struggles, as long as we fight he will never die. We humbly add one more attack to the list.

 

Death to the bosses, death to the police, death to capital.

 

Anarchy lives.

 

-From some of those who participated in the attack.

 

/athens.indymedia.org/

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.