FAZ: «Δεν φταίει μόνον η Τουρκία, φταίει και η Ελλάδα για την Ανατολική Μεσόγειο»
«Η επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι επικίνδυνη, αλλά η Αθήνα συμβάλλει σε αυτήν»
Μία από τις σημαντικότερες εφημερίδες του γερμανικού κατεστημένου, η FAZ ρίχνει τις ευθύνες και στην Ελλάδα για την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που αντικατοπτρίζει τις διαθέσεις που υπάρχουν σε σημαντική μερίδα του ισχυρών πολιτικών κύκλων του Βερολίνου έναντι της χώρας μας και της Άγκυρας.
Την τακτική ίσων αποστάσεων.
Το κείμενο της Frankfurter Allgemeine Zeitung έχει ως εξής:
Η κυβέρνηση στην Αθήνα είναι δυσαρεστημένη με το Βερολίνο επειδή δεν αισθάνεται επαρκώς υποστηριζόμενη από τη Γερμανία στην αντιδικία της με την Τουρκία.
Αναμένει την άνευ όρων αλληλεγγύη όλων των κρατών της ΕΕ για τις θέσεις της στη σύγκρουση για τα κυριαρχικά δικαιώματα στη Μεσόγειο.
Αλλά η επιθετική και απαράδεκτη στάση της Άγκυρας δεν επιτρέπει μερικές φορές να φανεί ότι ούτε η μαξιμαλιστική θέση της Αθήνας καλύπτεται από το Διεθνές Δίκαιο.
Αυτή η θέση, λεπτομερώς αιτιολογημένη, παρουσιάζεται σε ένα εκτενές άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «Κλιμάκωση στη Μεσόγειο» στην τελευταία έκδοση των «Ανακοινώσεων για την Νοτιοανατολική Ευρώπη» (σ.σ.: της Δεξαμενής Σκέψης «Εταιρία Νοτιοανατολικής Ευρώπης – Südosteuropa-Gesellschaft»).
Μια βασική θέση της μελέτης είναι η εξής: «Η αλληλεγγύη που δικαίως ζητεί μετ’ επιτάσεως η Ελλάδα από την ΕΕ, δεδομένης της τουρκικής επιθετικότητας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σημαίνει ότι οι εταίροι της θα επιδεικνύουν αλληλεγγύη και προς ελληνικούς στόχους που είναι αβάσιμοι από απόψεως Διεθνούς Δικαίου».
Η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αναφέρει παρακάτω η μελέτη, «θα μπορούσε να επικρίνει πιο πειστικά τους μαξιμαλιστικούς ισχυρισμούς του γειτονικού κράτους, εάν δεν διατύπωνε από πλευράς της μαξιμαλιστικές θέσεις».
Αυτό ισχύει κυρίως για τις ελληνικές αξιώσεις για μια κοινή συνεχόμενη ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.
Η Αθήνα ισχυρίζεται ότι υπάρχει μια τέτοια ζώνη στα ανοικτά της Τουρκίας και δικαιολογείται από το μικρό ελληνικό νησί Καστελλόριζο.
Οι 300 κάτοικοί του αποτελούν το ανατολικότερο φυλάκιο της Ελλάδας στη Μεσόγειο, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στην Τουρκία, αλλά 120 χλμ. ανατολικά του πλησιέστερου ελληνικού νησιού της Ρόδου.
Η Αθήνα ισχυρίζεται ότι το Καστελλόριζο και τα ακατοίκητα νησιά δίπλα από αυτό σχηματίζουν ένα αρχιπέλαγος που περιλαμβάνει μια ΑΟΖ εκτεινόμενη 200 ναυτικά μίλια στο Νότο.
«Αυτό σημαίνει: Ελληνικό έδαφος 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων διεκδικεί το δικαίωμα σε μια ΑΟΖ με μέγεθος περίπου 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτή η τεράστια ζώνη φέρεται να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ», αναφέρεται συνοπτικά σε σχέση με τις ελληνικές αξιώσεις.
Το γεγονός ότι πρόκειται για «δημιούργημα της φαντασίας» ή «θνησιγονία» δικαιολογείται και από τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου (ICJ), με παραπομπή στην παρόμοια διαμάχη για τα κολομβιανά νησιά San Andrés και Providencia στα ανοικτά της Νικαράγουας.
Σε αυτήν τη διαμάχη, το Διεθνές Δικαστήριο έκρινε επί της ουσίας ότι η τοποθεσία των νησιών δεν είναι δυνατόν να έχει ως συνέπεια, η Νικαράγουα να αποκλειστεί στις ακτές της λόγω της ΑΟΖ της Κολομβίας.
Εφαρμόζοντας το πόρισμα στον γεωγραφικό σχηματισμό στην Ευρώπη, αυτό σημαίνει ότι η ιδέα μιας ελληνοκυπριακής ΑΟΖ στη Μεσόγειο «δεν έχει καμία πιθανότητα να ισχύσει ποτέ βάσει του Διεθνούς Δικαίου», αναφέρει το εν λόγω άρθρο.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε κατοικημένο νησί δικαιούται τη δική του ΑΟΖ.
Αλλά το Διεθνές Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη, στις αποφάσεις και τις διαιτησίες του, και τις αξιώσεις του απέναντι παράκτιου κράτους, οι οποίες θεμελιώνονται π.χ. από το μέγεθος του πληθυσμού ή το μήκος των ακτών.
Στην περίπτωση του Καστελόριζου, η νότια τουρκική ακτή είναι τουλάχιστον είκοσι φορές μεγαλύτερη.
Έτσι φαίνεται ότι βλέπουν τα πράγματα και στο Κάιρο, αν και το καθεστώς του Αιγύπτιου Προέδρου Abd al Fattah al Sisi διατηρεί εχθρικές σχέσεις με την Τουρκία του Recep Tayyip Erdogan.
Η Ελλάδα και η Αίγυπτος υπέγραψαν μεν συμφωνία τον Αύγουστο του 2020 για την οριοθέτηση των ζωνών κυριαρχίας τους στη Μεσόγειο, το Κάιρο όμως αρνήθηκε να λάβει υπόψη την επίμαχη περίπτωση του Καστελλόριζου.
«Το γεγονός ότι η Αίγυπτος δεν θέλει να επεκτείνει αυτή τη γραμμή προς Ανατολάς είναι ένα μήνυμα προς τους Έλληνες ότι κρίνει διαφορετικά την περίπτωση του Καστελλόριζου και ότι σε αυτό το σημείο δεν θα επιτρέψει να καταστεί συνεργός της Αθήνας έναντι της Άγκυρας», εικάζεται στο άρθρο.
Υπάρχουν και Έλληνες εμπειρογνώμονες που εκφράζουν αμφιβολίες για τη μαξιμαλιστική θέση της Αθήνας και την ύπαρξη μιας κοινής ελληνοκυπριακής ΑΟΖ.
Ένας από αυτούς είναι ο Χρήστος Ροζάκης, πρώην δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ).
Αλλά η αντίθεσή του έχει γι’ αυτόν δυσάρεστες συνέπειες: «Το να εκφράζεις μια αλήθεια που είναι γνωστή σε όλους τους εμπειρογνώμονες καθιστά τον Ροζάκη persona non grata για την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η θητεία του ως επικεφαλής του Επιστημονικού Συμβουλίου στο Υπουργείο Εξωτερικών Αθηνών έληξε τον Ιούνιο του 2020. Η επέκτασή της θα ήταν δυνατή, αλλά δεν ήταν επιθυμητή.
Αντ’ αυτού, αποκηρύσσεται από τα προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ ως εκκεντρικός ή ακόμη και ως κάποιος που διαπράττει εσχάτη προδοσία».
Τέτοιες αντιδράσεις έχουν μια απλή αιτία: «Το αβάσιμο της υπόθεσης του Καστελλόριζου αποσιωπάται από την ελληνική κοινή γνώμη εδώ και χρόνια και από όλες τις κυβερνήσεις». Πραγματικά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει στον μύθο του Καστελλόριζου, όπως έκανε και ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Στη «διαφωνία για το όνομα» με την Μακεδονία (sic) ο τελευταίος ήταν αρκετά γενναίος για να εναντιωθεί στις εθνικές υστερίες, αλλά ως ηγέτης της αντιπολίτευσης ακολουθεί το ρεύμα στην υπόθεση του Καστελλόριζου.
Σε αυτό διευκολύνεται από τα παράλογα εγχειρήματα της Άγκυρας, όπως το τουρκικό-λιβυκό μνημόνιο για τα θαλάσσια σύνορα στη Μεσόγειο, το οποίο έχει απορριφθεί σε όλο τον κόσμο, στο οποίο η Τουρκία εγείρει αξιώσεις ακόμη και στην περιοχή στα ανοιχτά των νοτίων παραλίων της Κρήτης.
Σε αυτό προστίθενται και οι τουρκικές απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας.
Η πιο προφανής λύση θα ήταν να αχθεί η διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, αλλά αυτήν την απορρίπτει ο Ερντογάν. Ενδεχομένως φοβάται ότι τα διεθνή δικαστήρια ίσως λειτουργήσουν όπως τα δικά του.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειαπόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ οιοδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.